JIU JITSU to specyficzny i osobliwy staro japoński system walk wręcz – „na puste ręce”, wywodzący się ze sztuki wojennej zwanej BUGEI lub BU JITSU i rozwiniętych w późniejszym okresie form, przewiduje (zależnie od sytuacji walki) akcje łagodne (tzw. miękkie) lub w formie ostrej (twarde, stosowane szczególnie w obronie zagrożenia życia lub zdrowia ). W japońskiej dwuczłonowej nazwie tej sztuki walki JIU JITSU (JU JITSU) występują dwa następujące pojęcia JIU – łagodny, miękki; JITSU – sztuka.
Zatem termin JU JITSU można przetłumaczyć jako „łagodną sztukę” walki. Terminy używane i stosowane dzisiaj to: JIU JITSU – nazwa staro japońska (archaiczna) natomiast najczęściej używana w dzisiejszej dobie to nazwa JU JITSU – oba te terminy są właściwe. Techniki walki JU JITSU mogą poskromić i obezwładnić nawet silniejszego lub uzbrojonego przeciwnika w określony sposób, wg przyjętych w tej walce kardynalnych zasad, a więc przy jak najmniejszym wysiłku zgodnie z zasadą „ustąp, aby zwyciężyć” czy przystosowaniu się do akcji przeciwnika, albo działaniu na jego czułe punkty. Niejednokrotnie bez użycia jakiejkolwiek broni czy narzędzi a więc „gołymi, pustymi rękami”, a także nogami i innymi częściami ciała. JU JITSU posiada niezwykle bogatą i wszechstronną gamę technik walki
Yawara (japoński termin oznacza „miękki”). Zresztą japońska walka sumo w swej pierwotnej postaci była także podobno – jak późniejsze JU JITSU – sztuką walki na wskroś bojową, inną niż dzisiaj, zakładającą bądź poddanie się przeciwnika, bądź jego unicestwienie. Sumo uważa się w ogóle za najstarszą japońską walkę wręcz, której początki sięgają czasów sprzed naszej ery. Do arsenału technik sumo wchodziły zarówno chwyty, jak i rzuty, a jak wynika z opisu walki między Nomi-no-Sukune a Taima-no-Kuchaya miały w niej także kopnięcia. A zatem walka ta mogła dać początek innym technikom i rodzajom walki wręcz w Japonii. Najwcześniejsza zaś wzmianka w literaturze japońskiej o walce yawara i sumo została zamieszczona w księdze Koniaku Monogatari (Obecne i mienione opowieści) z połowy Xl wieku. Pewne wiadomości o suma został, zapisane w starej kronice c:,zejów Japonii – zredagowanej w 712 r. przez 0-no Yasumaro, zwanej KWIKI (będącej świętą księgą kultu, zawierającą m. mity teo i kosmogoniczne, wydanej drukiem w 1.644 r.).
Najbardziej wiarygodne w rozważaniach nad sztuką walki JU JITSU jest. to, że zarówno w swych wczesnych, jaki późniejszych formach rozwoju była to bojowa sztuka walki wręcz zaliczana do sztuk wojennych Japonii zwanych bugei !ub bu jitsu. Dla wyjaśnienia uleży dodać, że japoński termin oznacza: BU = wojenne sprawy, GE1 = sztuka, mistrzostwo, talent…, a więc sztuki wojenne (takie samo znaczenie ma termin b u – jitsu).
BANZAI : „hurra – okrzyk do ataku, wyrażający radość, tryjumf, uznanie
banzai I (jap. g*, banzai ł, dosł. 10 tysięcy lat) – japoński •krzyk wyrażający uznanie, pozdrowienie: „Niech żyje !”, wiwatowanie na cześć kogoś lub z powodu osiągnięcia czegoś, jakiegoś sukcesu (np. sukcesu wycrczego). Zwrot pochodzi z Chin. Znaki 75a są 12A–n czytane w 3.3u