Ju-jitsu. Możemy spotkać bardzo różniącą się od siebie pisownię: jiujitsu, jujitsu, jujutsu, itp. – wszystkie jednak opisują tą samą, łagodną sztukę. Jujitsu nazywamy także prasztuką. Dlaczego? Ponieważ rozwinęły się z niej inne sztuki walki. Judo, aikido oraz karate (kenpo) bardzo wiele czerpią z jujitsu – z jego wachlarza możemy wyróżnić wiele technik, które zapożyczyli „autorzy” innych sztuk walki.

Jujitsu składa się właściwie z kombinacji technik, które podzielone zostały pomiędzy różne sztuki. Dlaczego? Prawdopodobnie jako ogół sztuka ta była by zbyt skomplikowana i za trudna do opanowania – nie było przecież jednego, standardowego sposobu na nauczanie jj.

Np. Kano jednak niejako uporządkował niektóre techniki, tworząc własną szkołę walki – kodokan, w 1882 roku. 2 lata później nadał jej nazwę judo. Ogółem Kano Jigoro (1860-1938) stanowi bardzo ciekawą postać, na przełomie wieku XIX i XX przebywał w Europie, w celu popularyzacji judo. W 1909 roku został pierwszym członkiem MKOI (Międzynarodowy Komitet Olimpijski, Comite International Ilympique, CIO, MKOI) o narodowości japońskiej.

Jak już wyżej pisałem, jujitsu możemy podzielić na trzy drogi (do): judo, czyli rzuty i dźwignie, aikido – wykorzystywanie ki przeciwnika, oraz karate – uderzenia i kopnięcia. Dzięki takiemu podziałowi nauka tych nowych sztuk walki jest łatwiejsza, ponieważ pod pewnym względem ogranicza zakres nauk (co oczywiście nie jest złe, stwierdzam tylko, co nastąpiło).

Samo jujitsu składa się właściwie z kombinacji technik, które zostały podzielone pomiędzy różne sztuki. Występuje tutaj dobrych kilkadziesiąt podstawowych technik, których kombinacje, warianty tworzą niezliczoną więc ilość tychże właśnie.

Jujitsu pojmujemy jako łagodną sztukę. Zazwyczaj nie wykorzystuje się jej do ataku przeciwnika, tylko do samoobrony. Tak, Jujitsu jest systemem zakładającym głównie atak przeciwnika. Oczywiście można wykorzystać je do ataku na przeciwnika, ale wtedy nie będzie to już sztuka, a jedynie zbytnia, tak potępiana przez wszystkich agresja. Studiowanie sztuki walki z założenia ma dawać możliwość przetrwania – nie wywyższania się nad kimś. Nie o to tutaj chodzi.

Jeśli jujitsu nauczane jest jako sztuka – uczeń jest zdolny wykorzystać posiadaną wiedzę do stworzenia nowych kombinacji, które możemy wykorzystać w walce. Takie kombinacje tworzone są „bezpośrednio” w walce – bez naszego specjalnego pomyślunku. Uzyskanie biegłości w podstawowych kombinacjach może więc zaowocować dużo większą wiedzą praktyczną studenta.

jujitsu, jako sztuka, jest także formą relaksacji. Osobiście po treningach odczuwam duży komfort psychiczny – pomimo tego, że jestem zmęczony, jestem także zrelaksowany. Tak dobiegamy powoli do filozoficznych aspektów „miękkiej sztuki”…